நெடுஞ்சாலை செவ்வரளி (Roadside Oleander) - Poem

 நெடுஞ்சாலையில் என்னை நட்ட பின்

ஒவ்வொரு கோடை காலத்திலும் கருகிப் போயிருந்தேன்.

ஒருவேளை வளரவில்லை என்று

அடுத்த பருவத்துக்குள் வளர்ந்தேன்.

இப்போது பூக்கள் இல்லையோ என்று

அடுத்த வாரத்துக்குள் பூக்கள் மலர்ந்தேன்.

பின்னரும் யாரும் வரவில்லை.

காரியமில்லாத உம்மை வழியென இருக்கும் சமயத்தில்

ஒருவள் வந்தால் என் பூக்களைப் பெறுக.

பெரிதுகொண்டு போன பின் அடுத்த நாளே இன்னும் பல பூக்களை மலர வைத்தேன்.

ஆனால் அவள் திரும்பி வரவில்லை.

என் பூக்கள் மலர்ந்த பின் கருகி காய்ந்து,

நெடுஞ்சாலையில் போகும் வாகனத்தின் ரப்பர் தூவிகள் என்னை அடித்தது.

காலங்கள் மாறியும் அவள் வரவில்லை, ரப்பர் தூவிகள் மட்டுமே நிரந்தரம்.

அவள் போகும் போது ஒரு பொய்யாக வருவேன் என்று சொல்லியிருக்கலாம்.

Meaning:

After I was planted on the highway,

Each summer I withered away.

Perhaps I wasn't growing, they thought,

But by the next season, I grew.

Then, wondering if I had no flowers,

By the next week, I bloomed.

Still, no one came.

While you, who are purposeless, remained on the path,

A girl came to take my flowers.

After she took many, the very next day I bloomed even more.

But she never returned.

My flowers, after blooming, withered and dried,

Hit by the rubber dust from passing highway vehicles.

Seasons changed, but she never came; only the rubber dust was constant.

Perhaps when she left, she might have lied, saying "I'll be back."

Poets Note

This poem, "The Highway Oleander," arose from observing the resilient oleander plants along highways during my college commutes. They bloomed beautifully, unplucked and uncared for, yet constantly growing. This sparked a thought about love's nature: it often thrives in distance or rarity. When always present, its value can be overlooked, like a song's silent backing vocals – its importance truly felt only in the final version. The poem reflects how something neglected can still bloom intensely, mirroring love's profound, often unacknowledged growth, even when it feels distant.