மறவா வரம் (Boon of unforgotten) - Poem

மறவா வரம் தா 

உன் கண்கள் முதல் நாமம் வரை மறவா 

(maravaa varam thaa 

un kangal muthal namam varai marava)

நினைவு சிரிப்பும் கலகலப்பும் கை பெர்து 

நிம்மதி தருமோ இது நித்தம் 

(ninaivu sirippum kalakalappum kai bertu 

nimmadhi tharumo ithu niththam)

உள்ளம் வருந்துமோ மறந்த பின் 

எண்ணம் போல் வந்து நியாபகம் படுத்துமோ 

இவ் உன்மத்தம் போகும் நேரம் போக 

நீயா வந்து வரம் தா

(ullam varunthumo marantha pin 

ennam pole vandhu niyabagam paduthumo 

iv unmaththam pogum neram poga 

neeya vanthu varam thaa)

கண்கள் பார்தததை வாய் பேசமோ

இந்த பித்தன் பார்த்து எழுதிய தமிழோ 

மடியும் ஷிஃஹயும் கொய்ந்தவளே வரம் தா 

இந்த பித்தன் மறவா இறுக்க 

(kangal paarthathai vaai pesamo 

indha pithan paarthu ezhuthiya thamizho 

madiyum shihayum koindhavale varam thaa 

indha pithan maravaa irukka)

Meaning

Give me the boon of unforgotten

To remember your eyes and name

Memory laughter and merriment hand perdue 

Will it bring relief?

Will my heart feel pain if it forgets you

will think of you disturb my flow

when it goes so does my madness

so come and give the boon

Will the eyes see can say the beauty of what it sees

Can this Tamizh poetry of madman suffice that

O girl with crescent moon and long hair give me the boon

to this madman to remember

Poet's Note

After searching for words and rhyming, I wrote the poem with an area to sing in the raga Reethigowla. I'm finally happy that this raga came out. I had been listening for a minute and my normal humming had changed to the raga's melody. And it is also a dual-face poem in which you can think this is sung to Devi (a Hindu female god) or a loved girl or female entity.

Let me come with you next time, hopefully with a raga.